3 Most SAQ’s of Indian Constitution Historical Background Chapter in Inter 2nd Year Political Science (TS/AP)

SAQ-1 : Explain any four causes for the Indian National Movement. (OR) Explain any four causes for the birth of Indian Nation Movement.

For Backbenchers 😎

A long time ago in India, many people wanted to be free from the rule of the British. They came together to fight for their freedom, and there were four big reasons why they did this.

First, in the 1800s, there were some wise and important people in India, like Raja Ram Mohan Roy. They started groups to make India better. They wanted to stop some customs that were harming society, like child marriages and idol worship. These groups made Indians proud of their own culture and history. They inspired people to want their own leaders and their own rules.

In 1857, something very important happened. Indians from different backgrounds, like soldiers, farmers, and leaders, all joined forces against the British. They were upset about unfair rules that the British had, like taking away the rights of Indian princes. This event showed that Indians could unite and stand up together against the British.

Newspapers and magazines played a big role in spreading the idea of freedom. They became places where people could say what they thought and tell the British what they wanted. Leaders like Mahatma Gandhi and others used these newspapers to share ideas about freedom and inspire many people to join the fight.

Lastly, the British treated Indians unfairly because of the color of their skin. They thought they were better than the Indian people. They even had strange ideas like “The Providential Theory” and “White Man’s Burden” to justify treating Indians badly. This made the Indian people very angry, and it made them want to work together to fight for their freedom.

So, in simple terms, these four things – being proud of their culture, the 1857 revolt, newspapers spreading ideas, and British unfairness – made the Indian people come together to fight for their freedom. This fight eventually led to India becoming an independent country.

మన తెలుగులో

భారతదేశంలో చాలా కాలం క్రితం, చాలా మంది ప్రజలు బ్రిటిష్ పాలన నుండి విముక్తి పొందాలని కోరుకున్నారు. వారు తమ స్వేచ్ఛ కోసం పోరాడటానికి కలిసి వచ్చారు మరియు వారు ఇలా చేయడానికి నాలుగు పెద్ద కారణాలు ఉన్నాయి.

మొదట, 1800లలో, భారతదేశంలో రాజా రామ్ మోహన్ రాయ్ వంటి కొంతమంది తెలివైన మరియు ముఖ్యమైన వ్యక్తులు ఉన్నారు. వారు భారతదేశాన్ని మెరుగుపరచడానికి సమూహాలను ప్రారంభించారు. బాల్య వివాహాలు, విగ్రహారాధన వంటి సమాజానికి హాని కలిగించే కొన్ని ఆచారాలను ఆపాలని కోరారు. ఈ సమూహాలు భారతీయులు తమ స్వంత సంస్కృతి మరియు చరిత్ర గురించి గర్వించేలా చేశాయి. వారు తమ స్వంత నాయకులను మరియు వారి స్వంత నియమాలను కోరుకునేలా ప్రజలను ప్రేరేపించారు.

1857లో చాలా ముఖ్యమైనది జరిగింది. సైనికులు, రైతులు మరియు నాయకులు వంటి విభిన్న నేపథ్యాల నుండి వచ్చిన భారతీయులు అందరూ బ్రిటీష్ వారికి వ్యతిరేకంగా దళాలు చేరారు. భారతీయ యువరాజుల హక్కులను హరించడం వంటి బ్రిటీష్ వారి అన్యాయమైన నిబంధనల గురించి వారు కలత చెందారు. బ్రిటీష్ వారికి వ్యతిరేకంగా భారతీయులు ఐక్యంగా నిలబడగలరని ఈ సంఘటన చూపించింది.

వార్తాపత్రికలు మరియు పత్రికలు స్వేచ్ఛ యొక్క ఆలోచనను వ్యాప్తి చేయడంలో పెద్ద పాత్ర పోషించాయి. ప్రజలు అనుకున్నది చెప్పగలిగే, బ్రిటిష్ వారికి ఏం కావాలో చెప్పగలిగే ప్రదేశాలుగా మారాయి. మహాత్మా గాంధీ మరియు ఇతరులు వంటి నాయకులు ఈ వార్తాపత్రికలను స్వేచ్ఛ గురించి ఆలోచనలను పంచుకోవడానికి మరియు పోరాటంలో చేరడానికి చాలా మందిని ప్రేరేపించడానికి ఉపయోగించారు.

చివరగా, బ్రిటీష్ వారి చర్మం రంగు కారణంగా భారతీయులను అన్యాయంగా ప్రవర్తించారు. భారత ప్రజల కంటే తామే గొప్పవారమని భావించారు. భారతీయుల పట్ల చెడుగా ప్రవర్తించడాన్ని సమర్థించడానికి వారికి “ది ప్రావిడెన్షియల్ థియరీ” మరియు “వైట్ మ్యాన్స్ బర్డెన్” వంటి వింత ఆలోచనలు కూడా ఉన్నాయి. ఇది భారతీయ ప్రజలకు చాలా కోపం తెప్పించింది మరియు వారి స్వేచ్ఛ కోసం పోరాడటానికి కలిసి పనిచేయాలని కోరింది.

కాబట్టి, సరళంగా చెప్పాలంటే, ఈ నాలుగు విషయాలు – వారి సంస్కృతి, 1857 తిరుగుబాటు, వార్తాపత్రికలు ఆలోచనలను వ్యాప్తి చేయడం మరియు బ్రిటిష్ అన్యాయం గురించి గర్వపడటం – భారతీయ ప్రజలు తమ స్వాతంత్ర్యం కోసం పోరాడటానికి కలిసివచ్చేలా చేశాయి. ఈ పోరాటం చివరికి భారతదేశం స్వతంత్ర దేశంగా మారింది.

Introduction

The birth of the Indian National Movement was stimulated by various causes that fostered nationalism among Indians. This discussion highlights four significant factors contributing to its emergence.

  1. Socio-Cultural Renaissance: The 19th century saw a surge in socio-cultural movements that fostered national identity and consciousness for change. Raja Ram Mohan Roy, a prominent social reformer, established the Brahma Samaj, playing a vital role in this transformation. Movements like the Arya Samaj, Aligarh Movement, and Ramakrishna Mission aimed to rekindle Indian cultural heritage and bring about social awakening. They fought against social evils like Sati, child marriage, and idol worship, nurturing the spirit of patriotism and encouraging the quest for self-rule.
  2. The Great Revolt of 1857: This revolt marked a significant turning point in the fight against British rule. Indian soldiers (sepoys), peasants, artisans, and deposed rulers united against British policies. The ‘Doctrine of Lapse’ particularly incited anger among Indian princes. The revolt led by Moulvi Allauddin and Tura Baz Khan in Hyderabad in 1857 instilled a sense of nationalism and patriotism among Indians.
  3. Role of Press: Newspapers, journals, and dailies played a crucial role in cultivating nationalism. Publications like The Hindu, Kesari, Navajeevan, and Amrit Bazar Patrika became platforms for communicating demands and aspirations to the British rulers. Leaders like Mahatma Gandhi, Motilal Nehru, and Bal Gangadhar Tilak used these media outlets to propagate ideas of nationalism, stirring public sentiment towards the movement.
  4. Racial Discrimination by the British: The British administration’s bias in rights allocation, judicial processes, and civil services, along with theories like “The Providential Theory” and “White Man’s Burden,” justified their discriminatory practices. This racism fueled resentment among Indians, compelling them to unite behind the National Movement.

Summary

In conclusion, these factors collectively shaped the Indian National Movement, inspiring a diverse population to unite against colonial rule.

SAQ-2 : What are the various programmes adopted during the Non-Cooperation Movement?

For Backbenchers 😎

The Non-Cooperation Movement was a pivotal chapter in India’s struggle for independence from British colonial rule. Launched in 1920 by Mahatma Gandhi in response to the tragic Jallianwala Bagh massacre, this movement lasted until 1922 and was firmly backed by the Indian National Congress, led by Lala Lajpat Rai. It involved two distinct sets of actions known as positive programs and negative programs.

The positive programs were constructive measures aimed at strengthening India’s self-reliance and independence. They included encouraging the use of Indian goods to bolster the economy, raising substantial funds to support the movement’s activities, establishing alternative legislative bodies under the Indian National Congress to challenge British authority, promoting a national education plan that emphasized Indian values and self-sufficiency, and distributing millions of charkhas (spinning wheels) to create jobs and foster self-sufficiency among Indians.

On the other hand, the negative programs focused on various forms of resistance against British rule. These actions involved boycotting British and foreign goods to dent their economy, urging people to avoid attending government-organized meetings, encouraging Indians with British-bestowed titles to relinquish them as a symbol of protest, advising against participation in British Legislative Council elections as a form of dissent, and promoting the resignation from local governing bodies to disrupt British administration.

In essence, the Non-Cooperation Movement symbolized Indian unity and a collective yearning for freedom. It showcased both constructive efforts to enhance self-reliance and resistance to British control, ultimately playing a significant role in India’s journey towards achieving independence.

మన తెలుగులో

బ్రిటిష్ వలస పాలన నుండి స్వాతంత్ర్యం కోసం భారతదేశం యొక్క పోరాటంలో సహాయ నిరాకరణ ఉద్యమం ఒక కీలకమైన అధ్యాయం. విషాదకరమైన జలియన్ వాలాబాగ్ మారణకాండకు ప్రతిస్పందనగా మహాత్మా గాంధీ 1920లో ప్రారంభించిన ఈ ఉద్యమం 1922 వరకు కొనసాగింది మరియు లాలా లజపత్ రాయ్ నేతృత్వంలోని భారత జాతీయ కాంగ్రెస్ గట్టి మద్దతునిచ్చింది. ఇది సానుకూల కార్యక్రమాలు మరియు ప్రతికూల కార్యక్రమాలు అని పిలువబడే రెండు విభిన్న చర్యలను కలిగి ఉంది.

సానుకూల కార్యక్రమాలు భారతదేశం యొక్క స్వావలంబన మరియు స్వాతంత్య్రాన్ని బలోపేతం చేయడానికి ఉద్దేశించిన నిర్మాణాత్మక చర్యలు. ఆర్థిక వ్యవస్థను బలోపేతం చేయడానికి భారతీయ వస్తువుల వినియోగాన్ని ప్రోత్సహించడం, ఉద్యమ కార్యకలాపాలకు మద్దతుగా గణనీయమైన నిధులను సేకరించడం, బ్రిటీష్ అధికారాన్ని సవాలు చేయడానికి భారత జాతీయ కాంగ్రెస్ ఆధ్వర్యంలో ప్రత్యామ్నాయ శాసన వ్యవస్థలను ఏర్పాటు చేయడం, భారతీయ విలువలు మరియు స్వయం సమృద్ధిని నొక్కిచెప్పే జాతీయ విద్యా ప్రణాళికను ప్రోత్సహించడం వంటివి ఉన్నాయి. మరియు భారతీయులలో ఉద్యోగాలు సృష్టించడానికి మరియు స్వయం సమృద్ధిని పెంపొందించడానికి మిలియన్ల కొద్దీ చరఖాలను (స్పిన్నింగ్ వీల్స్) పంపిణీ చేయడం.

మరోవైపు, ప్రతికూల కార్యక్రమాలు బ్రిటీష్ పాలనకు వ్యతిరేకంగా వివిధ రకాల ప్రతిఘటనలపై దృష్టి సారించాయి. ఈ చర్యలలో బ్రిటిష్ మరియు విదేశీ వస్తువులను బహిష్కరించడం, వారి ఆర్థిక వ్యవస్థను దెబ్బతీయడం, ప్రభుత్వం నిర్వహించే సమావేశాలకు హాజరుకాకుండా ఉండమని ప్రజలను ప్రోత్సహించడం, బ్రిటీష్ వారికి ఇచ్చిన బిరుదులతో భారతీయులను నిరసన చిహ్నంగా వాటిని వదులుకోమని ప్రోత్సహించడం, బ్రిటిష్ లెజిస్లేటివ్ కౌన్సిల్ ఎన్నికలలో పాల్గొనవద్దని సలహా ఇవ్వడం వంటివి ఉన్నాయి. భిన్నాభిప్రాయాలు, మరియు బ్రిటిష్ పరిపాలనకు అంతరాయం కలిగించడానికి స్థానిక పాలక సంస్థల నుండి రాజీనామాను ప్రోత్సహించడం.

సారాంశంలో, సహాయ నిరాకరణ ఉద్యమం భారతీయ ఐక్యతకు మరియు స్వేచ్ఛ కోసం సామూహిక వాంఛకు ప్రతీక. ఇది స్వాతంత్ర్యం సాధించడానికి భారతదేశం యొక్క ప్రయాణంలో అంతిమంగా ముఖ్యమైన పాత్రను పోషిస్తూ, బ్రిటిష్ నియంత్రణకు స్వావలంబన మరియు ప్రతిఘటనను పెంపొందించడానికి నిర్మాణాత్మక ప్రయత్నాలను ప్రదర్శించింది.

Introduction

The Non-Cooperation Movement was a pivotal part of India’s struggle for freedom from British rule. Initiated in 1920 by Mahatma Gandhi in response to the Jallianwala Bagh massacre, it lasted until 1922. Supported by the Indian National Congress, led by Lala Lajpat Rai, this movement involved various programs aimed at achieving freedom. These programs can be categorized into positive and negative actions.

Positive Programs

Positive programs were constructive actions that bolstered Indian independence and strength. They included:

  1. Using Indian Goods: Encouraging the use of domestically produced items to bolster the Indian economy and reduce dependence on foreign goods.
  2. Fund Collection: Raising 1 crore rupees to support the movement and its activities.
  3. Congress Legislative Bodies: Establishing governing bodies under the Indian National Congress as an alternative to British ones.
  4. National Education Plan: Promoting education focused on Indian values and self-reliance.
  5. Charkha Distribution: Distributing 20 lakh charkhas (spinning wheels) to foster job creation and self-sufficiency.

Negative Programs

Negative programs were forms of resistance against British rulers. They included:

  1. Boycotting British Goods: Discouraging the purchase of British and other foreign goods to impact their economy.
  2. Avoiding Government Meetings: Urging people to abstain from meetings organized by the British Government.
  3. Giving Up British Titles: Encouraging Indians with British-bestowed titles to renounce them as a protest.
  4. Not Joining Legislative Council Elections: Advising against participation in British Legislative Council elections as a statement of dissent.
  5. Resigning from Local Bodies: Promoting the resignation from local governing bodies to disrupt British administration.

Summary

The Non-Cooperation Movement significantly showcased Indian unity and the collective desire for freedom. The positive programs aimed to enhance self-reliance, while the negative programs offered resistance to British rule. This dual approach was designed to weaken the British administration and strengthen India’s fight for independence, marking a crucial step towards achieving India’s freedom.

SAQ-3 : Point out the main provisions of the Independence of India Act,1947.

For Backbenchers 😎

The Independence of India Act, 1947 was a landmark legislation enacted by the British in India. Drafted by Lord Mountbatten, the last British Governor-General of India, the act was introduced in the British Parliament on July 4, 1947, and approved on July 18, 1947. It contained crucial provisions that paved the way for India’s independence and the creation of Pakistan.

Formation of Two Countries: The act declared the creation of two independent countries: India and Pakistan. This division meant that India and Pakistan would exist as two separate sovereign nations.

End of British Rule: A key provision of the act was the termination of British rule over India and the native princely states. Following this, India and Pakistan were to have their own respective governments and leaders.

Choice for Princely States: The princely states were given a significant choice. They could opt to join either India or Pakistan or remain independent if they so desired.

Separate Assemblies for India and Pakistan: The act provided for the establishment of two separate constituent assemblies, one each for India and Pakistan. These assemblies were responsible for drafting the laws and constitutions for their respective countries.

Defining Territories: Another important provision was the delineation of territories for India and Pakistan. The act specified the areas that would constitute each country, with the provision for India and Pakistan to modify these boundaries if agreed upon.

In summary, the Independence of India Act, 1947, marked a crucial step towards the realization of an independent India and the birth of Pakistan. It facilitated the end of British rule, allowed for self-governance, and provided a framework for the establishment of two separate nations. This act was instrumental in shaping the geopolitical landscape of the Indian subcontinent.

మన తెలుగులో

భారతదేశ స్వాతంత్ర్య చట్టం, 1947 భారతదేశంలో బ్రిటిష్ వారు రూపొందించిన ఒక మైలురాయి చట్టం. భారతదేశం యొక్క చివరి బ్రిటీష్ గవర్నర్-జనరల్ లార్డ్ మౌంట్ బాటన్ రూపొందించిన ఈ చట్టం జూలై 4, 1947న బ్రిటిష్ పార్లమెంట్‌లో ప్రవేశపెట్టబడింది మరియు జూలై 18, 1947న ఆమోదించబడింది. ఇది భారతదేశ స్వాతంత్ర్యం మరియు సృష్టికి మార్గం సుగమం చేసే కీలకమైన నిబంధనలను కలిగి ఉంది. పాకిస్తాన్.

రెండు దేశాల ఏర్పాటు: ఈ చట్టం రెండు స్వతంత్ర దేశాల సృష్టిని ప్రకటించింది: భారతదేశం మరియు పాకిస్తాన్. ఈ విభజన వలన భారతదేశం మరియు పాకిస్తాన్ రెండు ప్రత్యేక సార్వభౌమ దేశాలుగా ఉనికిలో ఉంటాయి.

బ్రిటీష్ పాలన ముగింపు: భారతదేశం మరియు స్థానిక రాచరిక రాష్ట్రాలపై బ్రిటిష్ పాలనను రద్దు చేయడం ఈ చట్టంలోని కీలకమైన నిబంధన. దీని తరువాత, భారతదేశం మరియు పాకిస్తాన్‌లు తమ స్వంత ప్రభుత్వాలు మరియు నాయకులను కలిగి ఉన్నాయి.

ప్రిన్స్లీ స్టేట్స్ కోసం ఎంపిక: రాచరిక రాష్ట్రాలకు ముఖ్యమైన ఎంపిక ఇవ్వబడింది. వారు కోరుకున్నట్లయితే వారు భారతదేశం లేదా పాకిస్తాన్‌లో చేరవచ్చు లేదా స్వతంత్రంగా ఉండవచ్చు.

భారతదేశం మరియు పాకిస్తాన్‌లకు ప్రత్యేక అసెంబ్లీలు: భారతదేశం మరియు పాకిస్తాన్‌లకు ఒక్కొక్కటి చొప్పున రెండు వేర్వేరు రాజ్యాంగ అసెంబ్లీలను ఏర్పాటు చేయడానికి చట్టం అందించింది. ఈ సమావేశాలు ఆయా దేశాలకు సంబంధించిన చట్టాలు మరియు రాజ్యాంగాలను రూపొందించే బాధ్యతను కలిగి ఉన్నాయి.

భూభాగాలను నిర్వచించడం: మరొక ముఖ్యమైన నిబంధన భారతదేశం మరియు పాకిస్తాన్‌లకు భూభాగాల వర్ణన. ఈ చట్టం భారతదేశం మరియు పాకిస్తాన్ అంగీకరించినట్లయితే ఈ సరిహద్దులను సవరించాలనే నిబంధనతో ప్రతి దేశం ఏయే ప్రాంతాలను నిర్దేశిస్తుంది.

సారాంశంలో, భారతదేశ స్వాతంత్ర్య చట్టం, 1947, స్వతంత్ర భారతదేశం యొక్క సాక్షాత్కారానికి మరియు పాకిస్తాన్ యొక్క పుట్టుకకు కీలకమైన దశగా గుర్తించబడింది. ఇది బ్రిటీష్ పాలన ముగింపును సులభతరం చేసింది, స్వయం పాలనకు అనుమతించింది మరియు రెండు ప్రత్యేక దేశాల స్థాపనకు ఒక ఫ్రేమ్‌వర్క్‌ను అందించింది. ఈ చట్టం భారత ఉపఖండం యొక్క భౌగోళిక రాజకీయ ప్రకృతి దృశ్యాన్ని రూపొందించడంలో కీలకపాత్ర పోషించింది.

Introduction

The Independence of India Act, 1947 was a landmark legislation enacted by the British in India. Drafted by Lord Mountbatten, the last British Governor-General of India, the act was introduced in the British Parliament on July 4, 1947, and approved on July 18, 1947. It contained crucial provisions that paved the way for India’s independence and the creation of Pakistan.

  1. Formation of Two Countries: The act declared the creation of two independent countries: India and Pakistan. This division meant that India and Pakistan would exist as two separate sovereign nations.
  2. End of British Rule: A key provision of the act was the termination of British rule over India and the native princely states. Following this, India and Pakistan were to have their own respective governments and leaders.
  3. Choice for Princely States: The princely states were given a significant choice. They could opt to join either India or Pakistan or remain independent if they so desired.
  4. Separate Assemblies for India and Pakistan: The act provided for the establishment of two separate constituent assemblies, one each for India and Pakistan. These assemblies were responsible for drafting the laws and constitutions for their respective countries.
  5. Defining Territories: Another important provision was the delineation of territories for India and Pakistan. The act specified the areas that would constitute each country, with the provision for India and Pakistan to modify these boundaries if agreed upon.

Summary

The Independence of India Act, 1947, marked a crucial step towards the realization of an independent India and the birth of Pakistan. It facilitated the end of British rule, allowed for self-governance, and provided a framework for the establishment of two separate nations. This act was instrumental in shaping the geopolitical landscape of the Indian subcontinent.